Egzekucje w Palmirach
W nocy z 20 na 21 czerwca 1940 Niemcy rozstrzelali w podwarszawskim lesie prawie 400 osób, wśród których znaleźli się przedstawiciele przedwojennej elity kulturalnej i naukowej. Masakra była częścią tzw. planu AB, który miał na celu likwidację polskiej inteligencji, a następnie zniszczenie świadomości narodowej Polaków.
Egzekucje w Palmirach, na drodze z Warszawy do niewielkiej wsi Pociecha niedaleko Puszczy Kampinoskiej, trwały już od grudnia 1939 r. Niemcy wybrali miejsce bardzo dokładnie, uprzednio przygotowali je do mających nastąpić masowych egzekucji. Wycięte zostały okoliczne drzewa, a przed każdym mordem przygotowywano odpowiednią liczbę dołów, w których zakopywano zmarłych. Szacuje się, że w latach 1939-1940 w Palmirach zamordowano ok. 1700 obywateli Polskich.
Największa zbiorowa zbrodnia miała miejsce w nocy z 20 na 21 czerwca. Wtedy rozstrzelano 400 Polaków, przedstawicieli środowisk naukowych i kulturalnych, przeciwko którym wymierzona była akcja AB. Ofiarą Niemców padli urzędnicy i politycy, w tym marszałek Sejmu oraz starosta i wiceprezydent Warszawy. Zabijano prawników, artystów, lekarzy, inżynierów, nauczycieli, duchowieństwo, oficerów – wszystkich, którzy stanowili elitę intelektualną stolicy. Wśród ofiar zbrodni w Palmirach znaleźli się m.in. dziennikarz i pisarz Stanisław Piasecki, poeta i krytyk Witold Hulewicz oraz olimpijczyk Janusz Kusociński, który w czasie okupacji zorganizował wśród sportowców komórkę ZWZ i aktywnie działał w podziemiu. Usunięcie inteligencji miało pomóc Niemcom w realizacji planu wynarodowienia mieszkańców Generalnej Guberni.
MGOT/Wiki
Przekaż wieści dalej!