Układ Warszawski
14 maja 1955 podpisano Układ o Przyjaźni, Współpracy i Pomocy Wzajemnej, zwany potocznie Układem Warszawskim. Sojusz polityczny zawarty z inicjatywy ZSRR umieszczał całą grupę państw, z Polską włącznie, w sojuszniczy blok, kształtując tym samym układ sił w Europie.
Powołanie do życia Układu Warszawskiego było bezpośrednią reakcją ZSRR na włączenie Niemiec Zachodnich w struktury NATO i umieszczenie na ich terenie baz amerykańskich. Dokument potwierdzający istnienie Układu podpisano 14 maja 1955 r. w Warszawie, stąd jego potoczna nazwa. Zasady obowiązujące członków Układu określił I Sekretarz KPZR Nikita Chruszczow.
W dokumencie znalazło się wiele górnolotnych określeń odwołujących się do „pokoju”, jednak głównym celem paktu, podobnie jak NATO z USA, była współpraca militarna państw satelickich ze Związkiem Radzieckim – tzw. demoludów. W razie ataku na którekolwiek z państw Układu, pozostali sygnatariusze mieli obowiązek interwencji. Układ Warszawski rozwiązano w 1991 r., po rozpadzie ZSRR. Głównym dowódcą wojsk Układu był I Zastępca Ministra Obrony ZSRR, a Sztaby armii poszczególnych państw członkowskich podlegały X Zarządowi Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Związku Radzieckiego.
W skład Układu wchodziły poza ZSRR następujące kraje: PRL, Ludowa Republika Bułgarii, Czechosłowacka Republika Socjalistyczna, Rumuńska Republika Ludowa, Węgierska Republika Ludowa oraz Niemiecka Republika Demokratyczna (w latach 1956-1990). Do Układu należała również przez pewien czas Ludowa Republika Albanii, która zawiesiła swoje członkostwo w 1960 r. i ostatecznie wystąpiła z grona sygnatariuszy w 1968 r.
MGOT/wiki
Przekaż wieści dalej!